>GRECIA – Solidaridad con los presos politicos chilenos en huelga de hambre (vigesimo tercer dia)

              Los callejones sin salida de la dominación, la violencia autoritaria y la estrategia de guerra para la neutralización del enemigo interno son, hoy mas que nunca, características evidentes en todos los estados en los cuales se desarrolla la resistencia social organizada. En el 14 de Agosto de 2010, un maravilloso espectáculo represivo ha tomado lugar en las ciudades chilenas de Santiago y Valparaíso conduciendo à la persecución de 14 personas, 8 de las cuales han sido encarceladas y acusadas de todos los ataques armados, con explosivos e incendiarios, que han acontecido en los últimos 3 años, en contra de objetivos del estado y del capital en el país. La única prueba concreta que los ha llevado a la cárcel es su identidad política, que es sintetizada por sus círculos sociales y sus actividades de lucha.

Andrea Urzúa, Camilo Pérez, Carlos Riveros, Felipe Guajardo, Francisco Solar, Mónica Caballero, Pablo Morales, Rodolfo Retamales, que desde entonces están encarcelados, libran una lucha muy importante desde el 21-2-2011, en que han empezado una huelga de hambre exigiendo su libertad así como la abolición de la ley antiterrorista. Nada mas empezar la huelga, otros 2 compañeros han sido reenviados a la cárcel después de un periodo de arresto domiciliario. Vinicio Aguillera y Omar Hermosilla se han unido à la huelga 2 días después. A través de este posicionamiento todos ellos demuestran claramente que no están dispuestos a resignarse en las jaulas de le democracia. A través de su segunda exigencia, han conseguido quebrar el aislamiento social que formaba parte de los planes del estado, poniendo en evidencia la profunda dimensión política de su caso la cual es significativamente importante para todas las luchas sociales. El arsenal de la ley, que todos los estados totalitarios modernos tienen a su disposición, es una herramienta para la eliminación de cualquiera que sea un enemigo consciente en contra del dominio. Aunque sean los anarquistas los principales receptores de la violencia enmascarada por las leyes, la fuerza de la ley del terror no va extinguirse después de ellos. El resultado de esta lucha será un legado histórico para el movimiento que no quedara atrapado dentro de las fronteras de ningún país. Que suceda entonces lo mismo con la solidaridad que sera expresada, desde todos los rincones de este planeta, para con estos compañeros.

Nosotros les deseamos mucha fuerza hasta la liberación. Nos quedamos juntos a ellos en esta difícil lucha contra las mazmorras del estado, contra el proceso judicial discriminatorio y clasista, contra las alcantarillas de los media y contra todos aquellos que intentaran bloquear su camino hacia la libertad.

_____________________________________________________________________

Αλληλεγγύη με τους Χιλιανούς πολιτικούς κρατούμενους που βρίσκονται σε απεργία πείνας (23η ημέρα)

Τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής κυριαρχίας, η εξουσιαστική βία και η πολεμική στρατηγική για την απενεργοποίηση του εσωτερικού εχθρού είναι πλέον καταφανή χαρακτηριστικά σε όλα τα κράτη στα οποία αναπτύσσονται οργανωμένες κοινωνικές αντιστάσεις. Στις 14 Αυγούστου 2010 πραγματοποιείται ένα κατασταλτικό υπερθέαμα στις πόλεις Σαντιάγκο και Βαλπαραΐσο στη Χιλή με αποτέλεσμα τη δίωξη 14 ατόμων και την προφυλάκιση 8 εξ’ αυτών τα οποία βαραίνουν κατηγορίες για όλες τις ένοπλες, εκρηκτικές και εμπρηστικές επιθέσεις που συνέβησαν μέσα στα τελευταία τρία χρόνια ενάντια σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους μέσα στη χώρα. Το μόνο επαρκές στοιχείο για την προφυλάκισή τους είναι η πολιτική τους ταυτότητα, που συντίθεται απο την αγωνιστική τους δραστηριότητα και τους κοινωνικούς τους κύκλους.

Οι Andrea Urzúa, Camilo Pérez, Carlos Riveros, Felipe Guajardo, Francisco Solar, Mónica Caballero, Pablo Morales, Rodolfo Retamales που έκτοτε βρίσκονται προφυλακισμένοι διεξάγουν απο τις 21-2-2011, ξεκινώντας απεργία πείνας, ένα πολύ σημαντικό αγώνα απαιτώντας την απελευθέρωσή τους και επιπλεόν την κατάργηση του αντιτρομοκρατικού νόμου. Με την έναρξη αυτού του αγώνα άλλοι δυό σύντροφοι οδηγήθηκαν ξανά στη φυλακή μετά απο μία περίοδο κατ’ οίκον περιορισμού. Οι Vinicio Aguillera και Omar Hermosilla ενσωματώθηκαν στον αγώνα δύο μέρες αργότερα. Όλοι μαζί ξεκαθαρίζουν με αυτή τους τη στάση πως δεν πρόκειται να υποταχθούν μέσα στα κελιά της δημοκρατίας. Ακυρώνουν στην πράξη τους κρατικούς σχεδιασμούς για την κοινωνική τους απομόνωση καταδεικνύοντας μέσω του δεύτερου αιτήματος την βαθύτατη πολιτική διάσταση της υπόθεσής τους η οποία είναι χαρακτηριστικής σημασίας για όλους τους κοινωνικούς αγώνες. Το νομικό οπλοστάσιο που διαθέτουν τα σύγχρονα ολοκληρωτικά καθεστώτα αποτελεί εργαλείο εξόντωσης κάθε συνειδητού εχθρού της κυριαρχίας. Αν και βασικοί αποδέκτες της νομικοφανούς βίας είναι οι αναρχικοί αγωνιστές δεν πρόκειται η ισχύς του τρομοκρατικού νόμου να εξαντληθεί σε αυτούς. Η έκβαση αυτού του αγώνα θα αποτελέσει ιστορική και κινηματική παρακαταθήκη η οποία δεν πρόκειται να μείνει εγκλωβισμένη εντός των συνόρων καμμιάς χώρας. Να συμβεί λοιπόν το ίδιο και με την αλληλεγγύη που θα εκφραστεί προς τους συντρόφους απο όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Ευχόμαστε δύναμη στους συντρόφους μέχρι τη λευτεριά. Έχουν τη συμπαράστασή μας στον δύσκολο αγώνα τους ενάντια στα απάνθρωπα κρατικά κολλαστήρια, την ταξική και μεροληπτική δικαστική εξουσία, τον οχετό των μηντια αλλά και οποιονδήποτε άλλο μπεί μπροστά τους στο δρόμο για την απελευθέρωση.